het verdwenen indonesisch meisje

We zaten net heerlijk in een strandstoeltje toen opeens een onweersbui losbarstte. Het donderde en bliksemde (arme parasailers) en het leek snel op te houden. Maar na een dik halfuur stondencwe onder een lekke parasol tot onze kuiten in de zanderige regen en besloten we te rennen naar een schuilplaats. Het strand was op dat moment al compleet verlaten. Alleen nog een paar van de vele irritante verkopers waren nog aanwezig die nu ipv sjaals, ponchos verkochten. Wij kozen ervoor om voor de helft van het geld er 1 bij een winkel te halen en maar terug te lopen naar ons hotel.
Dit vroeg om een nieuwe plan van aanpak. Het regenseizoen was heviger dan we hadden verwacht en de regen zou de komende week nog op zn minst aanhouden. We wilden eigenlijk nog in de regio gaan duiken maar met dit weer en het slechte seizoen voor duiken besloten we om maar te vertrekken.
We bleven nog een extra dag en zouden dan naar Maleisië vertrekken.

Phuket is compleet verpest door toerisme. Overal zijn er massagesalons met bijzonder aardige vrouwen. Veel ladyboys en onzettend veel kroegen. Ook kan je de meest rare dingen doen als kijken naar een pingpongshow waarbij je kan kiezen uit een banaan, chocolade of andere dingen. En het betrof vrouwen in bikini... vul de rest zelf maar in wat voor show het is.
De hotels zijn goedkoop maar dat is een van de weinige leuke dingen hier.

We boekten een minibus naar langwaki in maleisie. Een zeer lange reis via de oostkant van thailand. De minibus was erg krap maar uit te houden.
Aangekomen bij de grens was er een enorme file om naar Maleisië te gaan en besloot de chauffeur die toch al als een idioot reed dwars door een dorp te rijden om zo wat af te snijden. Uiteindelijk moesten we het laatste stuk lopen en werden we na de douane weer opgehaald.
Bij de maleisische grens gebeurde er iets bijzonders. We zaten met 7 passagiers en toen we na de immigratiecontrole terug bij de minibus waren aangekomen, bleek dat we nog met zn 6en waren. We mistten een indonesisch meisje. Er gingen allerlei mensen zoeken en we hebben een lange tijd gewacht (de grensco trole was niet zo erg groot) maar we hebben nooit meer wat van het meisje vernomen. Diep in de maleisis he avond werden we tot onze ontsteltenis in het centrum van de grote stad georgetown gedropt. Ondanks dat de chauffeur de vele files ontweek door kilometers over de vluchtstrook te rijden kwamen we uren te laat aan en reden er natuurlijk geen bussen meer.
Tot aan vandaag heb ik spijt dat ik gewoon ben uitgestapt aangezien hij daarvoor een vriendje van hem afzette waar hij precies wilde en ons maar gewoon naar een verlaten station bracht. Een minder einde van ons thais avontuur maar wel enigszinds in stijl. Toch niet helemaal ons land.
Gelukkig was er iemand met navigatie die zijn hotel vlak bij de onze had en samen zijn we vrij gemakkelijk bij ons hotel gekomen en zijn we uitgeput in slaap gevallen.